Strona Główna
„Paraklet... przybadz Duchu Swięty”
„Paraklet...przybądź Duchu Święty”
Pan Jezus zapewnił swoich uczniów, że nie pozostawi ich samych sobie. W mowie pożegnalnej na górze Wniebowstąpienia znajdujemy słowa: „...kazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca” Dz 1,4. Zesłanie Ducha Świętego nastąpiło w warunkach: „Wtedy wrócili do Jerozolimy z góry, zwanej Oliwną, która leży blisko Jerozolimy, w odległości drogi szabatowej. Przybywszy tam weszli do sali na górze i przebywali w niej: Piotr i Jan, Jakub i Andrzej, Filip i Tomasz, Bartłomiej i Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Szymon Gorliwy, i Juda, [brat] Jakuba. 14 Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, Maryją, Matką Jezusa, i braćmi Jego” Dz 1, 12-14.Obietnica Ojca została zrealizowana w dniu Pięćdziesiątnicy, to dla Żydów radosny dzień rozpoczęcia zbiorów pięćdziesiąt dni po święcie Paschy. Zwykle tego dnia Jerozolima napełniała się ludźmi i był to dzień zabawy i radości. „Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić” Dz 2, 2-4. Nie można się dziwić, że reakcja tłumów na nauczanie apostołów w różnych językach była: „Upili się młodym winem” Dz 2,13. Uczniowie Pana jednak wcześniej trwali na modlitwie.
Pan Jezus postawił warunki otrzymania Ducha Świętego i skutecznego Jego działania: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Parakleta da wam, aby z wami był na zawsze” J 14,15. W najnowszym biblijnym tłumaczeniu na określenie Ducha Świętego użyto oryginalnego greckiego poj. „Paraklet”, a wcześniej używano pojęcia „Pocieszyciel”. To pojęcie nie oddawało całego znaczenia greckiego „Paraklet”, bo nie tylko „Pocieszyciel”, ale m. in. także obrońca i ambasador Boga. Parakleta otrzymują ci, którzy miłują Chrystusa, nie przez słowne deklaracje, ale przez zachowywanie Jego przykazań. Pozostaje On „na zawsze”, dlatego wyznajemy, że On jest Ożywicielem: „A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem” J 14, 26.
Uroczystość Zesłania Ducha Świętego często określana jest jako „Zielone Święta”, bo zieleń, to życie, dlatego też zdarza się, że cerkwie bizantyjskie są malowane na kolor zielony. Ikonostas jest też często zielony albo złoty (brama oddzielająca kapłana od ludu oznacza tajemnicę niedostępną dla wszystkich), za którym sprawowana jest Eucharystia, bo Duch Święty uobecnia Chrystusa w Kościele. Duch Święty nie ma granic działania, ale Jego umiłowaną przestrzenią jest Kościół.
Chrzest i bierzmowanie jest sakramentem, w którym otrzymujemy Ducha Świętego, a znakiem jest namaszczenie olejem krzyżma. Życie Kościoła koncentruje wokół Eucharystii, a obecność Chrystusa we Mszy św. gwarantuje Duch Święty, bo nad darami ofiarnymi kapłan wraz z zgromadzonym ludem wzywa Ducha Świętego, aby przeistoczył chleb i wino w Ciało i Krew Pańską przez modlitwę epiklezy (wyciągnięte ręce i modlitwa do Ducha Świętego). W naszej rzeczywistości coraz mniej dostrzegamy działania Ducha Świętego, bo pomijamy warunek działania Ducha Świętego: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Parakleta da wam, aby z wami był na zawsze” J 14,15. Przykazania Chrystusa i nauka Pana Jezusa przez współczesnych chrześcijan jest marginalizowana albo wprost pomijana. Maryja swoim „fiat” otworzyła przestrzeń dla działania Ducha Świętego, gdy poczęła Jezusa Chrystusa. Oryginał tłumaczenia używa słów w znaczeniu, że Maryja jakby namiotem była okryta Duchem Świętym.
Uroczystość Zesłania Ducha Świętego w randze ważności ma miejsce po Wielkanocy i Narodzeniu Pańskim. II dzień tej uroczystości to NMP Matki Kościoła. Uroczystość ta kończy okres wielkanocny.
ks. Andrzej Plaskowski
